A game like the mainline Sims series, but better developed and without EA’s involvement. I’m aware there’s projects like Life By You and Paralives, but neither of those are publicly playable as of now, and until they release there’s no way to truly tell if they’ll actually be any good.
Although at this point I don’t think they can be much worse than the current status quo.
Ff16 is the first final fantasy game I’ve played (so I can’t compare to the others like you can) and at first I felt like this but now that I’m 17 hours in, I get it. It’s just how this game is, it’s not open world. Each area is it’s own thing that you take in.
Games are like an interactive movie and there’s a ratio of moviness to gaminess and this one leans heavier on the moviness side.
Yeah. I get it. I’m not really even thinking about it as a Final Fantasy game with a lot of this. My callbacks to FFXIV are because that’s an MMO and we expect the concessions in MMOs to repetitive animations and lower tier graphics to allow for the content churn. For a new game to just look and feel like a 10 year old MMO with graphics is kinda rough.
This game feels like they meant to have a ton more and just didn’t in the end. Not every game needs an open world but if I do compare it to other FF games, it definitely feels the least open.
I have felt some of the boss fights were really good. I guess I would have just given it a 5 or 6.
I think I’m mostly upset by how much acclaim it’s been getting.
I def get what you mean, it isn’t very fleshed out compared to other games that are in the same (apparent) league that the reviews are putting it in. I was just playing a little bit ago and did another of the side quests where you deliver food to people and it’s just so simple seeming (and repetitive since it happens more than once). But in a way I also like the simpleness of it. Maybe it’s appeasing to a certain part of the brain in people where it either clicks or it doesn’t and that is what is responsible for the reviews.
Games are like an interactive movie and there’s a ratio of moviness to gaminess and this one leans heavier on the moviness side.
The last Final Fantasy game I played was 8, and it was exactly because of this. They stripped out almost all the “game” bits (although they did give us a really cool card game minigame) and turned it into basically a movie you could occasionally interact with. The battles were mindless (there was no reason not to use your strongest summon every round, because it was both more effective than anything else and because it was totally free to do so), the “equipment” system was entirely optional (which was good, because interacting with it required mega-grind), and overland travel was a total afterthought. It was more of a “game” than anything Tell Tale put out, but that’s a low bar, since Tell Tale only produces movies that sometimes throw in an attention check in the form of a quicktime event.
It was a real shame, because I had entirely switched system allegiance from Nintendo to Playstation just for FF7. Then the followed it up with 8, and it was obvious where they were taking the franchise. So I’m not surprised to see, all these years later, that the newest FF game is even more of that.
Wolność jest pojęciem abstrakcyjnym. Wolność, która zachowuje wszelkie hierarchie (bo ustala je kapitał), cementuje podziały klasowe i w efekcie przekazuje nieformalną władzę w ręce tych, którzy aktualnie mają najwięcej zasobów, doprowadzając do ich postępującej prywatyzacji, to wolność dość wybiórcza (prowadząca w efekcie do neofeudalizmu, bo inaczej skończyć się to nie może, jeśli dopuszczasz do tego, by nierówności zostały usankcjonowane i legalne, a każda próba renegocjacji porządku to rzekome “łamanie NAP”). Jako anarchistka mogę ci powiedzieć że wolność jest też związana z zasobami i możliwościami do realizacji życia takiego, jakie ci się podoba - jeśli zaś zewnętrzne czynniki raz ci te możliwości ograniczyły i jesteś pozbawiony zasobów, to realizacja tych wolności wygląda tak, że zapierdalasz jak niewolnik u jakiegoś janusza biznesu (“bo podpisałeś dobrowolną umowę”) przez większość życia i musisz ciągle utrzymywać się na powierzchni, zamiast realnie inwestować w siebie i swoje możliwości.
Za to taki system jak najbardziej jest na rękę tym, którym życie ułożyło się lepiej i mogą sobie pozwolić na przebywanie na szczycie łańcucha pokarmowego: daje im kontrolę nad coraz większymi zasobami i możliwości samorealizacji o jakich może pomarzyć człowiek z poprzedniego zdania. Oczywiście kosztem innych, w dodatku w majestacie prawa, no bo nikt nikomu przecież nie zabronił przestać być biednym. :) Celowo podkreślam że idzie o tych, którym “życie ułożyło się lepiej”, bo to, kto wyląduje gdzie, jest w dużej mierze losowe i zdeterminowane przez czynniki takie jak kapitał ekonomiczny, społeczny i kulturowy zagregowany w twojej rodzinie, miejscu zamieszkania czy otoczeniu. Ta słynna mityczna ciężka praca, która rzekomo pozwala się wybić z biedy i upokorzenia, nie jest wcale czynnikiem decydującym w ustalaniu tego, kto jaką pozycję zajmuje w społeczeństwie i jakim kapitałem na końcu dysponuje. Determinacja jednostki może pomóc w przeskakiwaniu kolejnych szczebli, ale dowolny losowy wypadek może zniweczyć wszystkie jej plany. Wtedy libertarianin chrząka zwykle że “no, to powinny być jakieś organizacje pomocowe żeby to uzupełnić”, choć dosłownie żaden z nich nie pali się do uczestnictwa w nich, ani też nie umie wyjaśnić, jak w systemie w którym premiowany jest wyłącznie tępy egoizm i realizacja własnych interesów ekonomicznych ludzie mieliby łożyć hojnie na organizacje pomocowe, albo w ogóle je zakładać.
Zasada “co nie jest zabronione, jest dozwolone”, będąca wykładnią libertarianizmu, zamienia się w swoją karykaturę, gdy dozwolone jest praktycznie wszystko poza fizyczną agresją. Można sprzedawać klientom produkt którego działanie może zabić część z nich, bo “przecież rynek to wyreguluje” - nieważne że już po tym, jak część nabywców kopnie w kalendarz.
Ogółem można by mówić o tym dużo, pisać całe eseje, ale problem jest nie tylko na linii całej idei solidarności społecznej czy tam współodpowiedzialności za siebie nawzajem. Problem jest przede wszystkim w tym, że cała wolność, jaką oferuje libertarianizm to wolność czysto postulatywna, a anarchizm z libertarianizmem rozmija się przede wszystkim w koncepcji nieheirarchiczności. Dla anarchisty nie ma czegoś takiego jak “dobre” hierarchie i nie ma znaczenia że są one ustalone za pomocą rzekomo czytelnych czy przejrzystych kryteriów (“zapracowałem ciężko to teraz mam firmę i mogę sobie zatrudniać ludzi decydując samodzielnie o warunkach na jakich będą pracować”, albo “za pomocą legalnych środków zdobyłem swoje latyfundium i dzięki temu mogłem wykupić wszystkie pola od okolicznych rolników, podpisując z nimi stosowne umowy i zamienić je w testowe lotnisko dla ponaddźwiękowych samolotów, bo mogłem i stać mnie na to”). Wszędzie mamy bowiem do czynienia z furtkami dla ogromnych nadużyć, dla których brakuje metod skutecznej przeciwwagi (obowiązuje NAP więc nie możemy protestować inaczej niż werbalnie, nawet jeśli decyzja latyfundysty wpłynie negatywnie na środowisko naturalne albo po prostu odbierze mieszkańcom źródło zaopatrzenia w zboże), zasadą naczelną organizującą życie ludzi jest dążenie do sukcesu jednostki i założenie, że zawsze i wszędzie będą istnieć piramidy społeczne, a jedyną słuszną drogą rotacji w ich obrębie jest osiąganie sukcesu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Powiedzieć że to otwiera drzwi patologiom to powiedzieć za mało, ale tak to w skrócie wygląda.
Libertarianizm to filozofia dla owiec, które mogą lepiej poczuć się z faktem, że zjadają je wilki, bo w końcu to naturalny porządek świata, a jak chciało się nie być zjedzonym to trzeba było wcześniej wstawać i szybciej uciekać. Wilkom to oczywiście pasuje, bo dzięki temu mogą robić to, co robiły zawsze, ale wyzbywają się dylematu moralnego. Same nie wyznają jednak tej ideologii, bo są zainteresowane utrzymaniem swojej pozycji, a nie oddawaniem jej na rzecz np. innych wilków, więc wolą się dogadać w wilczym gronie i dokonać “podziału rynku” na “strefy wpływów”. :)
Jeśli coś jest ciekawą, choć na pewno nie nadającą się dla każdego filozofią środka, to jest to anarchizm - nie obiecuje utopii ani gruszek na wierzbie, zakłada aktywne uczestnictwo we wszystkich procesach, w tym gospodarczych, wymusza pewną inicjatywę, a jednocześnie zrywa z konceptem piramidy społecznej i usankcjonowania jakiejkolwiek hierarchii. Anarchizm zakłada, że sami kreujemy swoje życie, ale nie przenosi całej odpowiedzialności na jednostkę, bo skutecznie realizować swoje interesy mogą również całe grupy. Jego moralny kompas zasadza się na solidarności ze słabszymi i pomocy wzajemnej, traktując je jako niezbędne czynniki rozwoju społecznego i ekonomicznego. I przede wszystkim nie daje nikomu “pewnej” pozycji w strukturze społecznej, pozwalając aktorom społecznym na ciągłą renegocjację norm i porządków, na które się godzą.
I don’t play many games, but Stray was one of the best that I’ve ever played, honestly. Not too long, emotionally satisfying with equally satisfying gameplay.
The cat part is also almost entirely irrelevant to the game. Neither the story nor the mechanics really care that you’re a cat. Sure you do more climbing than walking, but you do that in uncharted too. Linear combing sections are not what I imagine when I think “cat movement.”
There’s a survival game called Grounded that’s basically this but even smaller. And a coop story action/adventure called It Takes Two that does the same.
Huh opposite for me. I have played Slay the Spire for like 2000 hours. I have beaten it through ascension 20 on all 4 characters like 20ish times at this point. I still pick it up and play it when I’m bored and it still is fun somehow.
I could not get into Balatro like that. I think I have roughly 50 hours in it and like 3/4 of the way through it with all the decks and challenges and simply cannot bring myself to complete it. The last 10 or so hours just felt like a slog. Still a good game but the sheen wore off for me well before I could 100% it much less start replaying.
To each their own I guess! Funny how similar the games are and how there’s just some people that love one but can’t get into the other.
Da Wei: gives step by step instructions only for players to ignore them and get stuck (reading is hard).
Also Da Wei: designs a fast, strong and tough endgame boss only for some psycho to hit-stun her, yeet her around the arena, kill her by fall damage and post it on Bilibili for the lolz.
I played another guy’s game (game dev thesis project) based on the Milgram experiment. It definitely didn’t have this level of graphical fidelity. I’d be happy to give some feedback. I’m running Bazzite at the moment so if you need someone to look at for proton compatibility, etc. I’m happy to be the guinea pig there as well.
Apart from Mass Effect, Pillars of Eternity, and Deus Ex as others have already mentioned, I’d like to also add:
Grim Dawn.
The conflicts in its Universe feels reasonable, all the factions have their history and reasons of existence, there are beneficial and selfish, but no clear black and white, and everything interacts. The Lore is very good for an ARPG that focuses on combat, loots and built.
Shadowrun - it had a tremendous effect on my actual worldview (as did other cyberpunk works). The near-future cyberpunk setting offers plenty of opportunity for satire, being rooted in this world makes some geography and history relatable and mixing it with fantasy elements does not only make it more colorful and varied, but also prevents unrealistic stuff from breaking my immersion, because it does not pretend to be realistic.
As a young nerd obsessed with RPGs and William Gibson’s work I was outraged at the idea of putting fantasy into cyberpunk. But then I picked up a damaged copy of the Shadowrun rules from a bargain bin and was blown away by the worldbuilding, they really found a way to make it all fit thematically and logically and I ended up running the game for years.
Hard to describe. I started to feel the same way about the real world as I did about the world described in the books. Like the high tech, low life concept - just because we have shiny things does not mean we have a good life. And developing a tendency for rather diverse and/or weird friend groups who band together to fight for our place in this world. I mean, the books obviously crank everything up to 11, but the prower structures seem very similar.
I was reading Shadowrun books about evil megacorporations who are mightier than nation states and indigenous liberation movements against them, so I paid a lot of attention to real world politics when I read the news about stuff like NAFTA and the EZLN or the MAI agreement.
Vampire: The Masquerade - Bloodlines - probably the most cliche answer possible, but Troika really did build a game that took you to the world of vampires in LA in the early 2000s.
Arcanum - a fantasy world undergoing industrialization with technology being in direct conflict with magic.
UnderRail - A society stuck underground connected by tunnels between towns/cities and nodes. The writing (quests/characters) is not that great, but the world-building is top notch.
I’d add Redemption as well. It’s super rough now, but I played it 20 years ago, and I was amazed by all the lore. I didn’t know until after I finished it, that the game was based on a TTRPG.
Being forced to parent siblings and parenting your own child are very different things. Even if you don’t choose to have a child, they are your own flesh and blood and that makes a big difference.
bin.pol.social
Ważne