Wolność jest pojęciem abstrakcyjnym. Wolność, która zachowuje wszelkie hierarchie (bo ustala je kapitał), cementuje podziały klasowe i w efekcie przekazuje nieformalną władzę w ręce tych, którzy aktualnie mają najwięcej zasobów, doprowadzając do ich postępującej prywatyzacji, to wolność dość wybiórcza (prowadząca w efekcie do neofeudalizmu, bo inaczej skończyć się to nie może, jeśli dopuszczasz do tego, by nierówności zostały usankcjonowane i legalne, a każda próba renegocjacji porządku to rzekome “łamanie NAP”). Jako anarchistka mogę ci powiedzieć że wolność jest też związana z zasobami i możliwościami do realizacji życia takiego, jakie ci się podoba - jeśli zaś zewnętrzne czynniki raz ci te możliwości ograniczyły i jesteś pozbawiony zasobów, to realizacja tych wolności wygląda tak, że zapierdalasz jak niewolnik u jakiegoś janusza biznesu (“bo podpisałeś dobrowolną umowę”) przez większość życia i musisz ciągle utrzymywać się na powierzchni, zamiast realnie inwestować w siebie i swoje możliwości.
Za to taki system jak najbardziej jest na rękę tym, którym życie ułożyło się lepiej i mogą sobie pozwolić na przebywanie na szczycie łańcucha pokarmowego: daje im kontrolę nad coraz większymi zasobami i możliwości samorealizacji o jakich może pomarzyć człowiek z poprzedniego zdania. Oczywiście kosztem innych, w dodatku w majestacie prawa, no bo nikt nikomu przecież nie zabronił przestać być biednym. :) Celowo podkreślam że idzie o tych, którym “życie ułożyło się lepiej”, bo to, kto wyląduje gdzie, jest w dużej mierze losowe i zdeterminowane przez czynniki takie jak kapitał ekonomiczny, społeczny i kulturowy zagregowany w twojej rodzinie, miejscu zamieszkania czy otoczeniu. Ta słynna mityczna ciężka praca, która rzekomo pozwala się wybić z biedy i upokorzenia, nie jest wcale czynnikiem decydującym w ustalaniu tego, kto jaką pozycję zajmuje w społeczeństwie i jakim kapitałem na końcu dysponuje. Determinacja jednostki może pomóc w przeskakiwaniu kolejnych szczebli, ale dowolny losowy wypadek może zniweczyć wszystkie jej plany. Wtedy libertarianin chrząka zwykle że “no, to powinny być jakieś organizacje pomocowe żeby to uzupełnić”, choć dosłownie żaden z nich nie pali się do uczestnictwa w nich, ani też nie umie wyjaśnić, jak w systemie w którym premiowany jest wyłącznie tępy egoizm i realizacja własnych interesów ekonomicznych ludzie mieliby łożyć hojnie na organizacje pomocowe, albo w ogóle je zakładać.
Zasada “co nie jest zabronione, jest dozwolone”, będąca wykładnią libertarianizmu, zamienia się w swoją karykaturę, gdy dozwolone jest praktycznie wszystko poza fizyczną agresją. Można sprzedawać klientom produkt którego działanie może zabić część z nich, bo “przecież rynek to wyreguluje” - nieważne że już po tym, jak część nabywców kopnie w kalendarz.
Ogółem można by mówić o tym dużo, pisać całe eseje, ale problem jest nie tylko na linii całej idei solidarności społecznej czy tam współodpowiedzialności za siebie nawzajem. Problem jest przede wszystkim w tym, że cała wolność, jaką oferuje libertarianizm to wolność czysto postulatywna, a anarchizm z libertarianizmem rozmija się przede wszystkim w koncepcji nieheirarchiczności. Dla anarchisty nie ma czegoś takiego jak “dobre” hierarchie i nie ma znaczenia że są one ustalone za pomocą rzekomo czytelnych czy przejrzystych kryteriów (“zapracowałem ciężko to teraz mam firmę i mogę sobie zatrudniać ludzi decydując samodzielnie o warunkach na jakich będą pracować”, albo “za pomocą legalnych środków zdobyłem swoje latyfundium i dzięki temu mogłem wykupić wszystkie pola od okolicznych rolników, podpisując z nimi stosowne umowy i zamienić je w testowe lotnisko dla ponaddźwiękowych samolotów, bo mogłem i stać mnie na to”). Wszędzie mamy bowiem do czynienia z furtkami dla ogromnych nadużyć, dla których brakuje metod skutecznej przeciwwagi (obowiązuje NAP więc nie możemy protestować inaczej niż werbalnie, nawet jeśli decyzja latyfundysty wpłynie negatywnie na środowisko naturalne albo po prostu odbierze mieszkańcom źródło zaopatrzenia w zboże), zasadą naczelną organizującą życie ludzi jest dążenie do sukcesu jednostki i założenie, że zawsze i wszędzie będą istnieć piramidy społeczne, a jedyną słuszną drogą rotacji w ich obrębie jest osiąganie sukcesu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Powiedzieć że to otwiera drzwi patologiom to powiedzieć za mało, ale tak to w skrócie wygląda.
Libertarianizm to filozofia dla owiec, które mogą lepiej poczuć się z faktem, że zjadają je wilki, bo w końcu to naturalny porządek świata, a jak chciało się nie być zjedzonym to trzeba było wcześniej wstawać i szybciej uciekać. Wilkom to oczywiście pasuje, bo dzięki temu mogą robić to, co robiły zawsze, ale wyzbywają się dylematu moralnego. Same nie wyznają jednak tej ideologii, bo są zainteresowane utrzymaniem swojej pozycji, a nie oddawaniem jej na rzecz np. innych wilków, więc wolą się dogadać w wilczym gronie i dokonać “podziału rynku” na “strefy wpływów”. :)
Jeśli coś jest ciekawą, choć na pewno nie nadającą się dla każdego filozofią środka, to jest to anarchizm - nie obiecuje utopii ani gruszek na wierzbie, zakłada aktywne uczestnictwo we wszystkich procesach, w tym gospodarczych, wymusza pewną inicjatywę, a jednocześnie zrywa z konceptem piramidy społecznej i usankcjonowania jakiejkolwiek hierarchii. Anarchizm zakłada, że sami kreujemy swoje życie, ale nie przenosi całej odpowiedzialności na jednostkę, bo skutecznie realizować swoje interesy mogą również całe grupy. Jego moralny kompas zasadza się na solidarności ze słabszymi i pomocy wzajemnej, traktując je jako niezbędne czynniki rozwoju społecznego i ekonomicznego. I przede wszystkim nie daje nikomu “pewnej” pozycji w strukturze społecznej, pozwalając aktorom społecznym na ciągłą renegocjację norm i porządków, na które się godzą.
I don’t play many games, but Stray was one of the best that I’ve ever played, honestly. Not too long, emotionally satisfying with equally satisfying gameplay.
The cat part is also almost entirely irrelevant to the game. Neither the story nor the mechanics really care that you’re a cat. Sure you do more climbing than walking, but you do that in uncharted too. Linear combing sections are not what I imagine when I think “cat movement.”
There’s a survival game called Grounded that’s basically this but even smaller. And a coop story action/adventure called It Takes Two that does the same.
I havent played 16 either but i also see almost no appeal. Its clearly an action rpg at heart and that isnt what Final Fantasy was originally about.
The depth of story people expect in the modern era is as high as it was when ff7 ot ff10 released, the only issue is that expectations for production value have gone through the roof.
If anything is holding square enix back from creating the next ff masterpiece, its their commitment to high quality visuals with extremely diverse gameplay, and unfortunately that is what they have groomed their fans to expect. This is why the ff7 remake is being done over 3 games, to get that much story into the visual and gameplay depth people expect, it would probably dilute the experience to cram it into 1 5-year production. That and they make money off 3 games instead of 1 lol
What would salvage ff17 in the eyes of a classic ff fan would be to cut down production value and variations of gameplay. SE just needs to boil in good turn based combat, then focus on creating a beautifully unique setting with deep, engaging lore. That is what was so powerful about ff7 and ff10 imo. A couple minigame distractions would be good, but the amount of effort that went into the minigames in ff7 rebirth is just ridiculous.
It would be nice to see a spinoff series that focused on this at least… We can dream.
Story is mediocre. Dialog is tiresome, I started button spamming to get through a lot of the conversations that didn’t matter. Combat is nothing remarkable, no matter the weapon combos, and the enemies are just damage sponges with no real tactics necessary to defeat a given enemy. Magic is kind of cool but you have to really spec into mage to get there. The immersion is about as deep as a puddle on flat concrete.
It is one of the games of all time, a game you could not play and miss out on nothing.
Edit: Just beat it, terrible ending that feels like it was tacked on last minute to provide some sort of conclusion.
I’m liking it. I’m big on exploration, and I hate when games have difficult but reachable places, but when you get there, there’s nothing. That is not the case with Avowed. Just about every hard to reach place I’ve managed to BS my way to has had something. It’s usually just money and some mats, but occasionally I’ve found some unique equipment or accessories.
Combat is just a slightly better Skyrim combat but with a dodge. I will say the dodge has fucked me multiple times because it’s just the jump button, but if you press any direction other than forward when you press it, you dodge in that direction. So no jumping sideways or backwards. I’ve accidentally dashed to my death off a cliff more than a few times.
I personally don’t think the story and characters are as bad as everyone is saying, but I’m easy to please. It doesn’t seem any worse than Skyrim story-wise. I like that the companions actually have personalities and banter with each other. They feel more like Dragon Age or Mass Effect companions, granted not nearly as deep. But I’ve already laughed several times from their ambient camp banter, and I only have two companions and less than 15 hours of play time.
The beginning tutorial area is weak, and character creation wasn’t very good. I honestly expected to quit after my first short 2ish hour session, but when I finally got set loose in the first real area and started exploring and climbing around on rooftops and finding underwater caves, and finding loot left and right, I got hooked.
The Fallout London mod for Fallout 4 was incredible. It’s like a an entire new game for free. They really captured the spirit of the Fallout universe. Better than anything Bethesda put out in the past couple years
I tried so hard to get this one to work and it just… didn’t. The intro played, vanilla FO4 started. I patched it again, vanilla intro started, crash to desktop. Even tried versions from Steam & GoG. Manually patched it, failed. Downloaded the patcher from GoG, failed.
Outer worlds was received perhaps even better and was more popular than Avowed is currently. People’s memories are fuzzy I guess but Outer Worlds was a genuine GOTY contender.
Yeah that doesn’t track at all with what I remember people saying, and what I remember thinking myself.
I distinctly remember people citing the repetitive gameplay, short campaign, shallow choices, etc. I’m not sure why it was ever a GOTY contender, but there simply never was any way it would ever beat a game like Sekiro. It’s likely that “new Obsidian RPG” drove any hype surrounding the game.
Edit: Disco Elysium came out in 2019, that fact alone tells you that Outer Worlds being a contender was uhh… if not fraudulent, then certainly questionable.
I’m sorry but I genuinely don’t care what game journalists think. Their opinions are about as valuable as mud, and at least I can grow plants from mud.
Every single discussion I see searching up on Google ‘is Outer Worlds good’ are sponsored reviews from people who got the game for free, or B average reviews from people who got the game for dirt cheap. When I find what real people have to say about Outer Worlds, it’s almost unanimous that it was bad.
Don’t apologize for having an opinion. Just apologize for discounting the ones that don’t agree with yours. It’s listed as very positive on Steam and sold very well. Your hyperbole about everyone saying it was bad is provably wrong.
I think I'm a bit spoiled with my 144 Hz monitor; anything below maybe 120 FPS starts to bug me. Thankfully my PC is pretty powerful and I don't really play graphics-heavy games (mostly just Minecraft) so my framerate is usually quite stable.
bin.pol.social
Ważne