właśnie skończyłem oglądać serial o Tour De France na #netflix. Myślę, ze misja twórców ciekawego dokumentu o Kolarstwie została zrealizowana w 100%.
bo pokazali, ze jest to sport drużynowy. wszyscy pracują na cel główne oraz przyboczne misje. i nie ma miejsca na gwiazdorstwo. Jestem ciekaw kolejnego sezonu (Tak zapowiedzieli)
Isn’t it nice to know that you can take your bike into any bike shop and get it fixed? Even if you’re in Mexico, France, Italy, Montana, or even India? If they don’t have the part to fix your bike, they can easily order it and have it fixed in a day or two. Well, it wasn’t always that way. You see, in the 1970’s the International Standards Organization (ISO) spent years of painstaking work involving over 30 nations to develop standard sizes, thread pitches and specifications for common bicycle parts like bottom brackets, hubs, freewheels, head sets, etc…
Before the ISO endorsements were made, each country had its own standards. Even within a country, you could find different standards for different manufacturers. A bicycle made in France used different parts all around than a bicycle made in Italy or the United States. This made life difficult for both the bicycle dealer trying to help a customer, and also for the customer who had purchased a bicycle with standards not common in their area.
While rifling through my 1970’s Bicycling magazines, I found an article on this while the standards were still in development, and it brought to mind many situations that are occurring now in our industry today.
While we have always tried very hard to manufacture our bicycles using standard size parts and specifications to make things easy for our customers, many manufacturers are now veering far from the ISO standards in an effort to create what’s called ‘proprietary’ parts. These are parts designed specifically for that particular frame. It can be something as small as the part that holds the rear derailleur to a carbon frame, or something major like a specific bottom bracket that’s only available from that manufacturer.
I think people should be aware of proprietary parts as they can make life difficult for the customer, as well as the bike shops trying to help that customer. This is especially true for the cyclist touring foreign countries.
Replaceable derailleur hangers and the problems they can pose
Replaceable derailleur hangers Several years ago, I wrote an article called ‘Chaos, the new standard‘. That article holds so much truth even today that I thought a follow up was in order. So, here it goes. A company that’s been around for 51 years, as we have, will tell you the importance of standards. This is a short article detailing one such detour that we took in the 1980’s.
What are standards, and why should you care? If you are a person who wants to buy a bicycle that you will ride for 20 years plus, then standards mean a lot to you. For instance, I ride a Rodriguez road bike the we built here in 1999, and I’m still riding it today. I consider myself a Forever Bike person. I will still be able to buy parts for this bike in 20 years too. Any part that needs replacing we will have in stock. That’s because it’s built around ISO standards (International Standards Organization). ISO standards were settled upon by the bicycle industry in the 1970’s in an attempt to make sure that people could get their bicycle fixed in just about any country, and well into the future. It’s worked miraculously….until recently.
Tak, jak pisałem - będę starał się dodawać takie posty z polecajkami muzycznymi trochę częściej. Chyba że nie chcecie tego widzieć, to śmiało piszcie - dodam jakiś hashtag do wyfiltrowania.
Hauntologist, album "Hollow" - byłem zawiedziony, ale to może kwestia oczekiwań. Słyszałem tak pozytywne opinie, że spodziewałem się nie wiadomo czego, a w sumie to tylko dwa pierwsze numery nowego projektu The Falla i Darkside'a w miarę mi się podobały, a reszta już była zbyt spokojna i zbyt artystyczna. Może ten początek przypadł mi do gustu, bo to było najbliższe Mgły, nie wiem.
Poroniec - a tego, że ten polski zespół przypadnie mi do gustu, to się nie spodziewałem. Szczególnie dotyczy to wokalu - mam wrażenie, że to taki growl, który wielu z nas by wyprodukowało przy pierwszych poważnych próbach i to nie jest zarzut, bo uważam, że dzięki temu lepiej go przyjąłem. Jest chyba ciut niższy niż normalny blackmetalowy głos, ale dla mnie to świetnie. Instrumentarium i kompozycja też niezłe. Będzie trzeba śledzić.
Rivers Like Veins, album "Architektura Przemijania" - czekałem na nową płytę krakowskiej grupy (duetu?), bo to dobra kapela. Mam "przepołowione" uczucia, bo są tutaj fragmenty, które są rewelacyjne i intensywne, ale też takie, w których chyba awangarda będąca w opisie zespołu ciut za mocno się przebija, podobnie jak recytacje. Tym niemniej, raczej na plus i warto. To płyta, której słucha się ciągiem.
Hellripper, album "Warlocks Grim & Withered Hags" - i pomyśleć, że to robi jeden człowiek (Szkot). W pierwszej kolejności to thrash (podobno speed) metal, a w drugiej black, choć początkowo słyszałem tutaj więcej deathu. Agresywne, mocne, krzykliwe i dające energię. Podobało mi się.
Sacred Outcry, album "Towers of Gold" - zaskoczyło mnie, bo nie wiedziałem, że to power metal. Dobry, choć trochę nudnawy, aczkolwiek pewnie układa się w jakąś historię (tak, nie słucham tekstów). Ale to, na co chcę zwrócić uwagę, to okładka, która jest przepiękna i gdy kiedyś już będę obrzydliwie bogaty, to będę kolekcjonował winyle z takimi grafikami.
Panopticon, album "The Rime of Memory" - nie spodziewałem się, że mi się spodoba, ale jest to całkiem niezłe, atmosferyczne granie. Utwory bardzo długie i czasami bardzo spokojne... po to, aby zaraz przyfasolić intensywnością. Niezły atmosferyczno-folkowy BM prosto z Kentucky/Minnesoty.
Yersin, album "The Scythe Is Remorseless" - niezłe, choć nie zrobiło na mnie bardzo dużego wrażenia. Agresywne, nawet bardziej, niż się spodziewałem (to grindcore/crust/death) i myślę, że można sprawdzić ten dość krótki krążek. Fajna okładka.
Green Day, album "Saviors" - przyznaję się, że lubię Green Day (tak, lubię pop punk). Dlatego nawet ucieszyłem się, gdy usłyszałem o nowym albumie, zwłaszcza, że pierwsze single były niezłe. Ale jako cały krążek jest to dość nudnawe i mam wrażenie, że mało innowacyjne. Niby trudno wymagać tego od tej grupy, ale naprawdę mam wrażenie generyczności na tym krążku. Na plus, że jest sporo numerów i są perełki (jak "Dilemma" czy "Living in the '20s", które mi się szczególnie spodobały).
Muszę częściej pisać o tym, co polecam z odsłuchanych rzeczy, bo potem mnie się wszystko kręci.
Aryman - no po prostu rzeźnia i diabeł. Tym niemniej, trochę mniejsza niż spodziewałem się, gdy usłyszałem o tym zespole. Ale to nadal dość staromodny, podziemny black metal.
Teufelsberg - też podziemie, ale bardziej klimatyczne. Brzmi, jak niemiecki black metal, ale to polska produkcja i tutaj rzeczywiście czuć klimaty mogą wywołać u niektórych zgorszenie. Trochę melodii, dużo "piwnicznego" darcia japy i nawet dobrze się tego słucha. Choć pierwszy numer "Pakt mit dem Teufel" nastroił mnie aż za dobrze na resztę albumu i utworów zespołu.
Over the Voids - to kolejny z projektów, w których palce maczają osoby z kręgu Mgły, a tutaj dokładnie The Fall. I czuć to, co nie jest, oczywiście, wadą. Aczkolwiek przyznam, że przesłuchałem jakoś tak "w locie" i jednak wolę inne zespoły z tego kręgu. To po prostu dobry black metal z mocno satysfakcjonującym growlem. Tylko tyle i aż tyle.
Moonlight Sorcery, album "Horned Lord of the Thorned Castle". No uwielbiam tych ludzi. Sporo wysokich gitarowych dźwięków (nawet wyższych niż zwykle w BM) układających się w satysfakcjonujące melodie, kompletnie niezrozumiały wysoki wokal (co akurat średnio lubię, ale tutaj pasuje) i nawet są solówki. To trochę inny black metal niż większość tego, co się teraz słucha, ale pasuje do Finlandii jak ulał. Bardzo polecam cały zespół, jeśli jeszcze go nie znacie.
Crippling Madness, album "Władcy Nocy" - gdzieś obiło mi się o uszy, że ten polski thrashmetalowy zespół nie jest bardzo poważany. Nie znam historii, nie wiem, o co chodzi i czy to prawda, ale płyta mi się podobała. Jak większość thrashu, dobrze się tego słucha, ale nic nie zostaje w głowie - po prostu jest to miłe dla ucha napierniczanie solówek, riffów, ale też całkiem fajny wokal. Warto sprawdzić.
Hellfuck, album "Diabolic Slaughter" - gatunek i kraj ten sam, co powyżej, ale jednak tempo trochę inne, bardziej szarpane i więcej tutaj drobnych eksperymentów. To nadal rzeźnia, ale bardziej wysublimowana, czasem mocniejsza, czasem lżejsza. Chyba Crippling mi bardziej siadł, ale to też fajne. Zwłaszcza, że to debiut panów.
Face Yourself - powiem tak, zespół niespecjalnie mi siadł, bo to taki deathcore, jakich wiele. Wiecie - udawanie zarzynanej świni itd. Natomiast warto wspomnieć o tym, że to jeden z niewielu deathcore'owych zespołów, gdzie na wokalu jest kobieta i wydaje z siebie takie odgłosy, że gdybym nie wiedział, to mógłbym pomylić ją z Willem Ramosem. Duży talent w tym obszarze i jeśli kompozycje będą bardziej zaawansowane, to czemu nie.
Svartidaudi - Islandia to dziwny kraj. Mały (ok. 370 tysięcy ludzi), ale ma grupę blackmetalowców, którzy potworzyli kilka zespołów i często są w paru naraz. I każdy z nich tworzy black metal inny niż na kontynencie - jest więcej atmosfery, zadumy (po której następują blasty), niezrozumiałych wokali i raczej nie są to szalone dźwięki, za to mocno nastrajające. Taki jest też Svartidaudi, który ma utwory po kilkanaście minut, ale słucha się tego z przyjemnością. Szczególnie przypadł mi do gustu album "Flesh Catedral".
Pewien krasnal ze Szwajcarii kończy karierę youtubera. Szkoda, bo w odróżnieniu od innych, wyróźniał się dłuższymi filmami z wypadami po Szwajcarii i nie tyko.
Die #Bahn selbst könnte es verhindern. Das Geld für die Mitarbeiter könnte man ganz easy holen:stoppt den unsinnigen, mehrere Milliardenschweren Pfaffensteigtunnel, der eh nur in den Engpass #Stuttgart21 führen soll. Keine ordentliche Redundanz bei Störungen. Für Fahrgäste wäre es auf Zukunft gesehen sehr umständlich bei Störungen /Tunnelsanierungen! Klimatechnisch/Brandschutz miserabel.