Uznawanie odmowy głosu to też problem, ale chyba mniejszy od tego, że w systemie parlamentarnym nie można w żaden realny sposób wpłynąć na decyzje wybranej osoby przez 4 lata. Detale w postaci rodzaju ordynacji itp są też mało istotne.
A tbh jak kiedyś czytałam o różnych ordynacjach wyborczych i ich implikacjach to model d’Hontda jest chyba najmniej przypałowy ze wszystkich – cała reszta rodzi jeszcze gorsze patologie. Brakuje mi tylko zniesienia progu wyborczego, tęsknię do Sejmu z lat 90. który nie umiał się dogadać w dosłownie żadnej sprawie.
Widzę że zamieszczanie zaimków w ksywie naprawdę nie ma sensu, bo nawet wtedy wszyscy mnie misgenderują, ale trudno, przywykłam.
Demokracja jest wtedy, kiedy ty jako człowiek możesz wpływać i decydować o swoim otoczeniu oraz o wspólnych sprawach na każdym możliwym etapie i w każdym możliwym momencie - możesz zarówno dla swojej wygody powoływać coś w rodzaju władzy czy reprezentacji tak samo łatwo, jak później ową władzę lub reprezentację całkiem odwoływać. I to odwoływać w sensie dosłownym, nie tylko zamieniać na inną.
To fajnie brzmi, ale gdyby tak każdy każdego mógł odwoływać, to odwołań byłoby chyba więcej, niż powołań. Nie widzę tutaj korzyści, wręcz dużą niestabilność.
Stabilność zapewnia pewna wspólnota interesów, która musi się porozumieć, żeby dojść do jakiejś konkluzji. Kiedy ludzie zauważają, że nie ma lidera który odwali za nich robotę, z reguły w końcu sami się za nią zabierają, tylko początkowo płaczą, że chcą zrzucić na kogoś odpowiedzialność. Ale jeśli nawet to zrobią, to musi to być zrealizowane w modelu, w którym twój mandat znaczy tylko tyle, ile masz realnego poparcia a grupie. Istnienie jakichkolwiek instrumentów (prawnych, przymusowych itp) gwarantujących ci utrzymanie się u władzy to zaproszenie od nadużyć. Efekty widzimy na co dzień.
Poza tym nie można wszystkiego tłumaczyć stabilnością. Faszyzm jest najbardziej stabilny i bezpieczny, co nie oznacza że mamy poświęcać wolność w zamian za stabilność. Jasne że anarchistyczna wizja społeczna nie daje łatwych odpowiedzi, bo nie istnieje coś takiego jak dobry i uniwersalny blueprint na każdą możliwą sytuację - demokracja i wolność wymagają dość intensywnych starć rozmaitych modeli ze sobą, żeby można było w drodze praktyki społecznej ustalić najbardziej optymalne rozwiązanie dla danego miejsca w danym czasie.
Idzie o to, żeby te rozwiązania pochodziły od samych zainteresowanych, jak to mówi socjologia,* aktorów społecznych*. W obecnym systemie zostały one nam narzucone przez porządki związane z państwem narodowym, a wcześniej władzą feudalną i królewską, nie są wynikiem jakichś “umów społecznych”. Dowodem na to jest choćby fakt, że nie możemy tych umów renegocjować.
I guess this is tangentially related. RDR2 had the full ending for Author and then kept going. I didn’t care what happened beyond that so I never finished the epilogue.
Aw you missed out on some fun parts of the game. If you were just playing for Arthur’s story then I can understand why you’d stop there though. I’ll spoiler tag the stuff below but it’s why I think the epilogue is worth it if you wanted closure on something dealing with Arthur.
!Micah is a totally bitch. Epilogue dealt with John dealing with him and that shit was great !<
Ys 8 has a soft lock toward the end where if you didn’t do enough side quests to build up enough affinity with your castaway group and party members you would get treated to a bad/neutral ending. Fortunately at that soft lock point there are enough ways to build up those points so you can progress past that point.
Monaco is a fun example where stealth frequently fails and yet, you just have to scramble to do something and ruuuun. You can end up hiding and trying again but short of getting everyone killed, it’s hard to get a game over. Your friends can revive you, as long as they don’t get caught and killed themselves.
It’s a good mechanic where it’s more “let’s go save Dave” then “thanks Dave now we need to restart”.
No I don’t know any Dave’s, names have been changed to protect the guilty.
Little Big Adventure 2. Just before the last boss I managed to save myself on the last island without a way to leave it. But I needed to leave and get another Ball or w/e it was to unluck a door. It was my first real pc game experience ever. Dunno why I stuck with this hobby after that tbh :)
If you’re interested in playing FF14 (an MMORPG), some of the optional raids are set in the far future of FF Tactics story. The raid series is called “Return to Ivalice” if you want to google it.
Btw, I think there’s a rumor that there’ll be a remake of FFT
I played some FF14, but got lost in the sauce of the seemingly never-ending story quest. The minute-to-minute gameplay wasn’t exciting for me, so I was trying to hold out for the super duper awesome raids I heard about, but those raids seemed to get further and further away every time I played.
I’m not sure whether to be excited about a remaster or scared. I played the PSX version instead of WotL already, and skipped the out-of-world tie in characters (Cloud / better Mustadio guy). I’d be interested to see what they do with it, but I might not end up playing it even though I’d love to see new Ivalice Alliance content.
I just stopped buying main stream games for the most part. Indie games is where it is at. Often better gameplay loop and comes at a better price and I would rather see my money going to creative people instead of some greedy CEO.
The Nancy Drew adventure game series is in the vein of what you are looking for.
The community on the place that shall not be named is(was?) very active and full of people sharing point-and-click game suggestions.
There’s even a spreadsheet!
bin.pol.social
Ważne