Ff16 is the first final fantasy game I’ve played (so I can’t compare to the others like you can) and at first I felt like this but now that I’m 17 hours in, I get it. It’s just how this game is, it’s not open world. Each area is it’s own thing that you take in.
Games are like an interactive movie and there’s a ratio of moviness to gaminess and this one leans heavier on the moviness side.
Yeah. I get it. I’m not really even thinking about it as a Final Fantasy game with a lot of this. My callbacks to FFXIV are because that’s an MMO and we expect the concessions in MMOs to repetitive animations and lower tier graphics to allow for the content churn. For a new game to just look and feel like a 10 year old MMO with graphics is kinda rough.
This game feels like they meant to have a ton more and just didn’t in the end. Not every game needs an open world but if I do compare it to other FF games, it definitely feels the least open.
I have felt some of the boss fights were really good. I guess I would have just given it a 5 or 6.
I think I’m mostly upset by how much acclaim it’s been getting.
I def get what you mean, it isn’t very fleshed out compared to other games that are in the same (apparent) league that the reviews are putting it in. I was just playing a little bit ago and did another of the side quests where you deliver food to people and it’s just so simple seeming (and repetitive since it happens more than once). But in a way I also like the simpleness of it. Maybe it’s appeasing to a certain part of the brain in people where it either clicks or it doesn’t and that is what is responsible for the reviews.
Games are like an interactive movie and there’s a ratio of moviness to gaminess and this one leans heavier on the moviness side.
The last Final Fantasy game I played was 8, and it was exactly because of this. They stripped out almost all the “game” bits (although they did give us a really cool card game minigame) and turned it into basically a movie you could occasionally interact with. The battles were mindless (there was no reason not to use your strongest summon every round, because it was both more effective than anything else and because it was totally free to do so), the “equipment” system was entirely optional (which was good, because interacting with it required mega-grind), and overland travel was a total afterthought. It was more of a “game” than anything Tell Tale put out, but that’s a low bar, since Tell Tale only produces movies that sometimes throw in an attention check in the form of a quicktime event.
It was a real shame, because I had entirely switched system allegiance from Nintendo to Playstation just for FF7. Then the followed it up with 8, and it was obvious where they were taking the franchise. So I’m not surprised to see, all these years later, that the newest FF game is even more of that.
Wolność jest pojęciem abstrakcyjnym. Wolność, która zachowuje wszelkie hierarchie (bo ustala je kapitał), cementuje podziały klasowe i w efekcie przekazuje nieformalną władzę w ręce tych, którzy aktualnie mają najwięcej zasobów, doprowadzając do ich postępującej prywatyzacji, to wolność dość wybiórcza (prowadząca w efekcie do neofeudalizmu, bo inaczej skończyć się to nie może, jeśli dopuszczasz do tego, by nierówności zostały usankcjonowane i legalne, a każda próba renegocjacji porządku to rzekome “łamanie NAP”). Jako anarchistka mogę ci powiedzieć że wolność jest też związana z zasobami i możliwościami do realizacji życia takiego, jakie ci się podoba - jeśli zaś zewnętrzne czynniki raz ci te możliwości ograniczyły i jesteś pozbawiony zasobów, to realizacja tych wolności wygląda tak, że zapierdalasz jak niewolnik u jakiegoś janusza biznesu (“bo podpisałeś dobrowolną umowę”) przez większość życia i musisz ciągle utrzymywać się na powierzchni, zamiast realnie inwestować w siebie i swoje możliwości.
Za to taki system jak najbardziej jest na rękę tym, którym życie ułożyło się lepiej i mogą sobie pozwolić na przebywanie na szczycie łańcucha pokarmowego: daje im kontrolę nad coraz większymi zasobami i możliwości samorealizacji o jakich może pomarzyć człowiek z poprzedniego zdania. Oczywiście kosztem innych, w dodatku w majestacie prawa, no bo nikt nikomu przecież nie zabronił przestać być biednym. :) Celowo podkreślam że idzie o tych, którym “życie ułożyło się lepiej”, bo to, kto wyląduje gdzie, jest w dużej mierze losowe i zdeterminowane przez czynniki takie jak kapitał ekonomiczny, społeczny i kulturowy zagregowany w twojej rodzinie, miejscu zamieszkania czy otoczeniu. Ta słynna mityczna ciężka praca, która rzekomo pozwala się wybić z biedy i upokorzenia, nie jest wcale czynnikiem decydującym w ustalaniu tego, kto jaką pozycję zajmuje w społeczeństwie i jakim kapitałem na końcu dysponuje. Determinacja jednostki może pomóc w przeskakiwaniu kolejnych szczebli, ale dowolny losowy wypadek może zniweczyć wszystkie jej plany. Wtedy libertarianin chrząka zwykle że “no, to powinny być jakieś organizacje pomocowe żeby to uzupełnić”, choć dosłownie żaden z nich nie pali się do uczestnictwa w nich, ani też nie umie wyjaśnić, jak w systemie w którym premiowany jest wyłącznie tępy egoizm i realizacja własnych interesów ekonomicznych ludzie mieliby łożyć hojnie na organizacje pomocowe, albo w ogóle je zakładać.
Zasada “co nie jest zabronione, jest dozwolone”, będąca wykładnią libertarianizmu, zamienia się w swoją karykaturę, gdy dozwolone jest praktycznie wszystko poza fizyczną agresją. Można sprzedawać klientom produkt którego działanie może zabić część z nich, bo “przecież rynek to wyreguluje” - nieważne że już po tym, jak część nabywców kopnie w kalendarz.
Ogółem można by mówić o tym dużo, pisać całe eseje, ale problem jest nie tylko na linii całej idei solidarności społecznej czy tam współodpowiedzialności za siebie nawzajem. Problem jest przede wszystkim w tym, że cała wolność, jaką oferuje libertarianizm to wolność czysto postulatywna, a anarchizm z libertarianizmem rozmija się przede wszystkim w koncepcji nieheirarchiczności. Dla anarchisty nie ma czegoś takiego jak “dobre” hierarchie i nie ma znaczenia że są one ustalone za pomocą rzekomo czytelnych czy przejrzystych kryteriów (“zapracowałem ciężko to teraz mam firmę i mogę sobie zatrudniać ludzi decydując samodzielnie o warunkach na jakich będą pracować”, albo “za pomocą legalnych środków zdobyłem swoje latyfundium i dzięki temu mogłem wykupić wszystkie pola od okolicznych rolników, podpisując z nimi stosowne umowy i zamienić je w testowe lotnisko dla ponaddźwiękowych samolotów, bo mogłem i stać mnie na to”). Wszędzie mamy bowiem do czynienia z furtkami dla ogromnych nadużyć, dla których brakuje metod skutecznej przeciwwagi (obowiązuje NAP więc nie możemy protestować inaczej niż werbalnie, nawet jeśli decyzja latyfundysty wpłynie negatywnie na środowisko naturalne albo po prostu odbierze mieszkańcom źródło zaopatrzenia w zboże), zasadą naczelną organizującą życie ludzi jest dążenie do sukcesu jednostki i założenie, że zawsze i wszędzie będą istnieć piramidy społeczne, a jedyną słuszną drogą rotacji w ich obrębie jest osiąganie sukcesu w prowadzeniu działalności gospodarczej. Powiedzieć że to otwiera drzwi patologiom to powiedzieć za mało, ale tak to w skrócie wygląda.
Libertarianizm to filozofia dla owiec, które mogą lepiej poczuć się z faktem, że zjadają je wilki, bo w końcu to naturalny porządek świata, a jak chciało się nie być zjedzonym to trzeba było wcześniej wstawać i szybciej uciekać. Wilkom to oczywiście pasuje, bo dzięki temu mogą robić to, co robiły zawsze, ale wyzbywają się dylematu moralnego. Same nie wyznają jednak tej ideologii, bo są zainteresowane utrzymaniem swojej pozycji, a nie oddawaniem jej na rzecz np. innych wilków, więc wolą się dogadać w wilczym gronie i dokonać “podziału rynku” na “strefy wpływów”. :)
Jeśli coś jest ciekawą, choć na pewno nie nadającą się dla każdego filozofią środka, to jest to anarchizm - nie obiecuje utopii ani gruszek na wierzbie, zakłada aktywne uczestnictwo we wszystkich procesach, w tym gospodarczych, wymusza pewną inicjatywę, a jednocześnie zrywa z konceptem piramidy społecznej i usankcjonowania jakiejkolwiek hierarchii. Anarchizm zakłada, że sami kreujemy swoje życie, ale nie przenosi całej odpowiedzialności na jednostkę, bo skutecznie realizować swoje interesy mogą również całe grupy. Jego moralny kompas zasadza się na solidarności ze słabszymi i pomocy wzajemnej, traktując je jako niezbędne czynniki rozwoju społecznego i ekonomicznego. I przede wszystkim nie daje nikomu “pewnej” pozycji w strukturze społecznej, pozwalając aktorom społecznym na ciągłą renegocjację norm i porządków, na które się godzą.
I don’t play many games, but Stray was one of the best that I’ve ever played, honestly. Not too long, emotionally satisfying with equally satisfying gameplay.
The cat part is also almost entirely irrelevant to the game. Neither the story nor the mechanics really care that you’re a cat. Sure you do more climbing than walking, but you do that in uncharted too. Linear combing sections are not what I imagine when I think “cat movement.”
There’s a survival game called Grounded that’s basically this but even smaller. And a coop story action/adventure called It Takes Two that does the same.
Most can get past the simulation sickness with time. The key is to never let it get so bad that you get sick or experience pain. Only do small sessions of activity that slightly push the envelope, and be patient.
I don’t recommend racing games to anyone new to VR.
Ive got pretty decent vr legs and I experienced some nausea after about 30km of rally racing (around a half hour). Went away after a few minutes. I’ve got a very strong pc so there was zero lag and it was buttery smooth but the nausea still happened 🥴
If you think it’s worth the investment you could keep on trying. It does get better over time. What helped for me initially was only turning my head on straights, and keeping it straight ahead on turns. I’m guessing because then you’re not mixing real and fake acceleration. It defeats the purpose a little, but might be worth it. Oh and also what other people said: quit while you’re ahead. Recovery can take hours if you really push it, similar to seasickness. Oh and don’t do accidental donuts in your Ariel Atom all the time. That was fun until it wasn’t 🤢 😉, back with Driveclub on the PSVR 1.
Dying Light 1 is the best one anyways - DL2 was a big step down and DL:TB was fine, but wasn’t able to really “connect” to DL1 either. DL1 just had everything - great combat, great parcour, creepy nights with an actual INCENTIVE to go out (to kill bolters) - I honestly don’t know why they are unable to replicate that success.
To answer the question - Rimworld and Project Zomboid. As always.
I recommend trying Automobilista 2! It has decent VR support and decent VR performance compared to most sims, and makes it hard to race elsewhere for me.
Old computer game, never have been able to remember the name. It was a sci-fi setting. I distinctly remember taking a ship of some sort and attacking multiple-legged walkers. I don’t think it was a Star Wars game. You didn’t just control the aerial vehicles as there were also grounds vehicles. You could change out weapons on the vehicle before the mission. There’s a line that has stuck with me though: “You’re replaceable, the (ship thing) isn’t”. I remember it coming in a PC game subscription service from the mid 90’s. I think the service was called SOMC or something along those lines. It’s where I also learned of SWARM and 7 Kingdoms. I still have yet to this day been able to find that sci-fi game, or even the subscription service (or evidence of its existence) again.
A boy and his blob. They made a modern sequel which lost a main gameplay component— puzzling out the puns for the various abilities, or at least making a hand written lookup chart. Just telling you that a punch jellybean makes a hole isn’t quite the same.
I remember seeing in the beginning credits one time how it’s based off of a novel and thinking “huh I wonder what its about?”
And then going back in to the bakery store and the woman was saying “its about the interpersonal conflicts of everyone living on the same street its very moving, nothing like this shite”
There were many but the one I wanna mention is Dredge - a horror fishing game that is creepy fun. Wasn’t on my radar but popped up on gamepass and I love it.
bin.pol.social
Ważne