Szczerze mówiąc, w mijającym tygodniu bardzo mało wpadło mi w ucho. Dlatego dzisiaj będzie bardzo, bardzo skrótowo.
Cruelty's Heart - bardzo nieoczywisty black metal, złożony w swojej budowie, choć przez to nie zawsze trafiający w gusta większości. Nie nazwałbym tego progresywnym, choć... może?
Hagalaz, album "Rise Again" - ciekawy album jako całość, ale pod koniec się psuje. Taki black/folk, ale lepsze są te blackowe momenty.
Proditor Bicorni - ciekawy, głęboki blackowo-deathowy wokal, ale poza tym chyba trochę przesadzone instrumentalnie i koncepcyjnie.
Alyksir, album "Devourer" - melodyjny death metal, który może porwać i dobrze się tego słucha, ale pod koniec nie wiadomo, po co te spowolnienia.
Whiskey Ritual, album "Still Scum" - odświeżające, proste (choć czasem nie aż tak) black'n'rollowe granie. Naprawdę wpadające w ucho riffy z "przepitym" wokalem.
Bloodywood, album "Nu Delhi" - to dokładnie taki album, jakiego można się spodziewać od tego zespołu, czyli połączenie tradycyjnej hinduskiej muzyki z metalem, w tym nowoczesnym metalcorem. Do pobujania się.
This Gift is a curse, album "Heir" - to akurat jest bardzo ciekawe. Black metal ze Szwecji, ale szalony, z wrzaskami, szybką perkusją, zmianami tempa, budowaniem atmosfery po to, aby potem przyfasolić kompletnym wariactwem. Nie do końca rozumiem, gdzie ten sludge oraz hardcore, które są wymienione na Metal Archives, ale możliwe, że jest tego więcej na innych albumach (tutaj są tylko jakieś minifragmenty sludge'a). Bardzo polecam sprawdzić, bo to nieoczywista rzecz.
The Contagion - ciekawy i mocny death metal z Finlandii, który to kraj raczej nie kojarzy się z DM. Takie pod nóżkę.
Frantic Amber - ciekawy kobiecy melodic death/thrash z szybkim graniem, mocnym wokalem, ale też czasem nieoczywistymi zabiegami, jak symfoniczność w "Black Widow".
T.H.E.M. - symfoniczny black metal, lubiący dzielić swoje płyty na rozdziały i właśnie taki album "Crusade against the Tyrannical Essences of Men" wzbudził moją ciekawość. Szybko, wrzaskliwie, nie bez polotu.
Niestety, męczyłem sie - tak w skrócie mogę określić moje starcie z tą księgą. To na pewno jest pozycja godna uwagi, wspaniała dla fanów i świetna na prezent, ale... jest tego za dużo, w zbyt różnych stylach i czasem dziwnymi wyborami. Ale wiem, że jestem w mniejszości.
Wygląda na to, ze #komoot będzie kroczyć tą samą drogą, co #evernote. OD @dcrainmaker dowiaduję się, że wczoraj zostało sfinalizowane przejęcie niemieckiej platformy (o czym oficjalnie nie pisano) i ...
i podobnie jak Ray, mam mega mieszane uczucia, co do przyszłości tejże platformy.
@emill1984@esport Ostatnio prawie nie grałem w Valoranta (brak czasu), a i rzadko oglądam, więc nie wiem, czy powinienem się wypowiadać.
Natomiast od dawna mówię, że z perspektywy widza Valorant jest dużo trudniejszy w oglądaniu niż CS - więcej kolorów, więcej efektów, szybsza akcja sprawiają, że trudniej nadążyć za akcją.
Z perspektywy bardzo słabego i casualowego gracza nadal Valorant wydaje mi się lepszy, gdyż interfejs jest bardziej "werbalny" i łatwiej się zorientować. Oczywiście, liczba agentów i ich umiejętności sprawia, że trudniej w tym się połapać, a snajperka w tej grze to żart. Tym niemniej, łatwiej jest mi odnaleźć się w starciach w Valo niż w CS-ie.
Ku mej szalonej rozpaczy straciłem daszek doczepiany od mojego kasku szosowego Bontrager Velocis MIPS, czyli moją ulubioną część tegoż.
Przez rok jeżdżenia z daszkiem przyzwyczaiłem się, że nie muszę zmieniać szkieł w okularach na najciemniejsze i wystarczają mi średnie, pomarańczowo-brązowe.
Popytałem w kilku sklepach, ale nikt nie ma zamienników, więc zostaje mi albo kupić na aukcji za granicą i zapłacić sporo za przesyłkę, albo tę kasę wydać na kolarską czapeczkę pod kask.
Problem w tym, że wszystkie czapeczki w jakich jeździłem i jakie przymierzałem są robione w rozmiarze „one size fits all”, a że mam raczej spory łeb (60+), to nie spotkałem jeszcze takiej, której daszek nie wrzynałby się mi w czoło.
Czy w @rower jest ktoś, kto znalazł czapeczkę przyjazną osobom wielkogłowym?
Skończyłem właśnie All Systems Red autorstwa Marthy Wells. Krótka, wręcz za krótka, ale świetnie napisana powiastka sci-fi, wciągająca zarówno klimatem, postacią głównego bohatera (bot-ocjroniarz, któremu się nie chce i woli oglądać seriale w tle) i świetnie napisaną narracją.
Szkoda, że kolejne części nie są dostępne w podstawowym pakiecie Audible. Ale książkę mimo wszystko gorąco polecam!
@podryban@ksiazki całkiem polecam tłumaczenie na polski, jak na razie dojechało do piątej części (pierwsze cztery nowelki wyszły w dwóch wydaniach zbiorczych)
Someone should invent an electric vehicle that doesn't weigh 2+ tons, isn't a danger to everything and everyone around it, is easy to operate on narrow city streets, and is small enough to easily store.
Oh wait, we already have those! :blobfoxgooglymlem:
I "need" a front rack for my #bike (I've seen myself #pack everything for a #trip on the back. I want a bit more balance than that 😅). And I'm trying to figure out between "TUBUS Lowrider Grand Expedition" and "TUBUS Lowrider Duo". Anyone in @rower or @bicycle_touring or @bikes has any opinion?
One thing I figured: the first one can help with is putting solar panels on the front instead of the back, making it easier to have panel-powerbank-phone connected throughout charging 🤔
Second ride of the day, as I’ve promised! This time with my oldest son from #KidsOnBikes! We’ve visited #Cybina valley #forest once again to show the little guy why dad spends so much time in there…😂🥰