Opowieść o bezradności wyalienowanego parweniusza (wcale nie wyjątkowego, jak wskazuje mniemana popularność jego dziełka. “Dla mnie rodzina to opresyjna instytucja, której za wszelką cenę chciałem się pozbyć”, mówi, i ja to rozumiem. Ale jednocześnie widać jego ogromne poczucie winy, zagadywane skargami na “system gospodarczy i społeczny, państwo, rządy, partie polityczne…”. Zarazem niezdolność wyjścia poza fałszywy dualizm rozwiązań instytucjonalnych vs. samotnego zmagania się ze światem. Rozumiem, że to jest jego doświadczenie, które całkowicie odcina empatię wobec matki, ale, u licha, po coś się jest tym intelektualistą. Na przykład po to, żeby dojrzeć inne idee - jak choćby społeczności opiekuńcze. Wystarczy pół godziny w sieci, żeby się o tym dowiedzieć. Podejrzewam, że gostek jest zbyt przerażony perspektywą własnej samotnej i bezużytecznej starości, żeby zrobić cokolwiek, prócz chowania się za kolejnymi pozorami.
W sumie mogłoby mi być go trochę żal, gdyby nie to, że prezentuje się jako straszna gnida.
Zaczęłam czytać tą jego książkę “śmierć kobiety z ludu” i przerwałam. Dawno nikt mnie tak nie wkurzył 😅 każde zdanie to jakiś koszmar. Hehe zupełnie nie w moim stylu. Przeintelektualizowane rozkminy sredniozamoznego typa, który nigdy nikim się nie opiekował.
Możesz mi coś napisać o sobie? Najlepiej coś co stawia cię w złym świetle. Tak żebym mógł wygodnie i szybko zajechać twoją dowolną wypowiedź nie dyskutując z jej treścią.
A czytałeś to? Bo on tak sam o sobie pisze w tej książce. To jest jego punkt wyjścia. Dla mnie zupełnie nie strawny. Dunin to ładnie opisała na krypolu, zaraz znajdę.
W sensie: to jest książka biograficzna. Nie o jego matce ani nie o starości. To jest książka o lęku Eribona przed starością. O jego izolacji rodzinnej, o odrzuceniu i rezygnacji z rodzinnych form życia na rzecz intelektualnych poszukiwań znaczenia życia społecznego. Eribon traktuje życie społeczne jak egzotyczny eksponat muzealny. Moim zdaniem to go stawia w złym świetle ale wiem też że ma fanów XD
Nie znam typa, nie bronie go i jego książki. Triggeruje mnie krytykowanie dowolnej koncepcji przez wyciąganie przywar autora. W twoim komentarzu nie było polemiki z żadną myślą tylko z tym, że autor jest jakiś albo czegoś nie robił w zyciu. Tak można zaorać dowolną idee.
Tekst z krypolu właśnie przeczytałem i fanem nie jestem. “Jego quasi-rodziną jest partner i przyjaciele”. Przedrostek quasi definiowany jest jako ‘pozorowany, zaznaczający, że coś nie jest w ogóle tym czym się nazywa’. Tymczasem obecnie rodzinę definiuje się jako osoby, które łączy wzajemna pomoc, opieka i wiara we wspólne połączenie. Zatem to zdanie z krypolu opiera się na bardzo konserwatywnym i prawicowym podejściu.
On nie pisze o teorii tylko o swoim życiu, na podstawie którego stawia pewne tezy. Trudno więc nie krytykować tego życia,biorąc pod uwagę jaki wpływ miało na te koncepcje, które prezentuje. Co do rodziny to jeśli uznać ją jedynie za związek miłości i troski wobec wybranych osób pelnosprawnych to nie wiem czy jest to jakoś wyzwalające. Eribon nie pisze nic o tym kto opiekuje się rodzicami jego partnera czy przyjaciela. Nie pisze żeby opiekował się kiedykolwiek jakąś starszą sąsiadką, starszym wykładowcą ze swojej uczelni, czy niepełnosprawnym dzieckiem z ulicy na której mieszka. Być może jestem rozgoryczona bo patrzę poprzez pryzmat kobiet, które tymi właśnie osobami się opiekują. Bo to że wybrał sobie rodzinę pelnosprawną nie sprawia że tamte osoby zniknęły. Tutaj rozwiązania systemowe są oczywiście fajnym wyjściem, o którym on pisze, tyle że tylko z jego punktu widzenia. Nie będę udawać że teoria i koncepcje są odcięte od doświadczeń i życiowych decyzji osób które je prezentują. W jakiś sposób z nich wynikają, zwłaszcza w książce tak biograficzna, jak ta.
To internet więc uprasza się nie rzucać we mnie kapciem za nie rozpoznany sarkazm [edit] w komentarzu powyżej.
Zważywszy na układy rządzących z developerami i mafiami śmieciowymi oraz ostatni klimat polityczny zawsze będę miał z tyłu głowy to, że publicznie komunikowanie motywy podpalaczy wcale nie muszą być prawdziwe.
Mój komentarz był na poważnie, bo co rusz palą się trawy, składowiska odpadów, zdarza się też, że budynki, których nie opłaca się remontować. Także było to dla mnie najbardziej oczywiste, a tu się okazuje, że to jednak grubsza sprawa.
Po co używacie tak mądrych słów, by nie po to, by się popisać? Czemu zakładacie, że wszyscy znają słowa z angielskiego, lub w ogóle rozumieją po angielsku?
W sumie, jeśli nie po to, by się popisać, a dlatego, że nawet nie widzicie w tym nic złego, to świadczy o Was jeszcze gorzej: że otaczacie się wyłącznie ludźmi wykształconymi, że w Waszych kręgach to normalne i dziwi Was to, że ktoś może nie rozumieć.
Tak, ale gorzej, że gdy tłumaczysz jak równiacha jakieś postępowe koncepty wspólnocie, to możesz się spotkać z także niezrozumieniem, jak gdy odgrodzisz się np. językiem do bańki. Mosty próbują budować np. konferencje TED, TEDx.
Czytam artykuł jako krytykę przeintelektualizowanego, właśnie elitarystycznego języka. Tradycyjnie Strona Społeczna czuła nieufność wobec takich postaw, dopatrując się np. awangardyzmu czy obrony przywilejów (niżej podpisany – niekoniecznie; precyzyjne słownictwo jest O.K.). Z problemami ze zrozumieniem spotkano się np. w przypadku pochwały elektrowni fuzji jądrowej, badań czy eksploracji kosmosu (megainwestycje, tzw. Big Science, z detektorami fal grawitacyjnych na czele) jako bodźców rozwojowych gatunku i cywilizacji.
W kraju, gdzie ludzie muszą mieszkać z rodzicami, rządy służą bankom, kamienicznikom, deweloperom i korporacjom, minimalna pensja rzadko wystarcza na wynajem mieszkania, prawie 2 miliony mieszkań stoi pustych, a wszystkiemu winny jest - ktoz by się spodziewał - socjalizm/komunizm (ale na pewno nie kapitalizm, czy neoliberalizm).
Zarówno ekonomia kapitalizmu (również przyklaskujący temu neoliberalizm) prowadzi nas do przepaści. Najwyższa pora to zatrzymać. Problemem jest to, że nie ma jasnej wizji przyszłości. Inicjatywy oddolne są rozproszone, ludzie nie mogą się dogadać. A zmiana bez naszego dzialania sama się nie dokona. P. s. Nawet w kwestii wyborów od dawna większość ludzi (nie tylko w Polsce) , o ile bierze udział w głosowaniu to wybiera metodą “mniejszego zła”. Tylko zło jest złem, jako takie nie powinno być wartościowane.
Zmiany się dokonują - nawet poprzez różnorakie inicjatywy. Nie ma co popadać w defetyzm - lepiej właśnie współtworzyć te grupy.
“Tylko zło jest złem, jako takie nie powinno być wartościowane.” - zgadzam się, dlatego na pytanie: które kolano ci przestrzelić? Odpowiadam: wypierdalaj. (To o demokracji przedstawicielskiej i wyborach).
Ten artykuł jest fragmentem śledztwa przeprowadzonego przez Diario de Cuba i CONNECTAS, opublikowanego ponownie w Global Voices.
Reżimowy biznes zdrowotny wart miliony dolarów opiera się na dwóch filarach: wysokiej jakości usługach dla obcokrajowców na wyspie i masowym eksporcie pracowników służby zdrowia poprzez misje medyczne. Ten lukratywny model pozwolił rządowi propagować i sprzedawać altruistyczne oblicze, podczas gdy Kubańczycy cierpią z powodu upadku szpitali, a lekarze tworzący misje są narażeni na wszelkiego rodzaju naruszenia ich praw.
Pandemia wywołana przez koronawirusa stała się idealnym momentem do reaktywacji sprzedaży kubańskich usług medycznych, które spadły w latach 2018-2019 po zakończeniu proreżimowych rządów w Brazylii, Boliwii i Ekwadorze. W październiku 2021 r. wiceminister zdrowia Kuby, dr Regla Angulo Pardo, ogłosiła, że 57 brygad składających się z 4 982 pracowników służby zdrowia współpracowało w walce z COVID-19 na 41 terytoriach w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w Afryce i Europie.
W lutym tego samego roku ministerstwo zdrowia stwierdziło, że w ciągu ostatnich 60 lat kubańscy lekarze przeprowadzili ponad 14,5 miliona operacji na całym świecie, uczestniczyli w prawie 4,5 miliona porodów i uratowali 8,7 miliona istnień ludzkich. Oprócz ożywienia rekrutacji za granicą, pandemia posłużyła Hawanie jako ramy do reaktywacji propagandy otaczającej misje medyczne, która obejmowała kampanię na rzecz Pokojowej Nagrody Nobla dla kontyngentu specjalistów wysłanych do pracy w celu powstrzymania Covid-19.
Iluzja Nobla nie powiodła się. W przeciwieństwie do tego, co się stało, Kubańczycy mieli dość, a ich demonstracje trafiły na pierwsze strony wiodących światowych mediów. Jedną z przyczyn historycznego protestu z 11 lipca 2021 r. była kwestia zdrowia: upadek szpitali i niedobór leków, uznany nawet przez rząd, który nie jest przyzwyczajony do przyznawania się do swoich błędów. Wpływ miał również wzrost liczby zakażeń Covid-19 i zgonów od połowy kwietnia tego roku, mimo że Kuba jest jedynym krajem Ameryki Łacińskiej, który ogłosił opracowanie własnych szczepionek, z których dwie zostały już zatwierdzone przez Centrum Państwowej Kontroli Leków, ale żadna z nich nie została zatwierdzona na arenie międzynarodowej.
Reaktywacja kubańskiej propagandy nie wystarczyła, by uciszyć nieprawidłowości, które od lat otaczają model kubańskich misji medycznych, ani by poprawić sytuację krajowego systemu opieki zdrowotnej. Diario de Cuba i Connectas zbadały i znalazły liczne zeznania specjalistów, którzy uczestniczyli w tych misjach w Wenezueli, Brazylii, Boliwii, Ekwadorze, a nawet Arabii Saudyjskiej, i którzy potępiają łamanie praw człowieka.
Świadectwa te ujawniają również obecny stan systemu opieki zdrowotnej na Kubie: kontrast między służbą zdrowia dla Kubańczyków - której stan pogarsza się od lat, co przyspieszyło wraz z pandemią - a “turystyką zdrowotną” dla obcokrajowców, która nadal cieszy się dobrą międzynarodową reputacją.
Jak to się dzieje, że Kuba, karaibska wyspa z 11 milionami mieszkańców, ma, według danych Banku Światowego, więcej lekarzy na tysiąc mieszkańców (8,4) niż potęgi takie jak Niemcy (4,2), Szwecja (4), USA (2,6) czy Japonia (2,4)? A jednocześnie, jak to się stało, że jeśli w 2010 r. w klinikach rodzinnych na wyspie pracowało 36 478 lekarzy, to w 2017 r. było ich już tylko 13 131; innymi słowy, spadek o 64 procent w mniej niż dekadę?
W 1984 roku kubański rząd stworzył program lekarzy rodzinnych i pielęgniarek, którego celem było zapewnienie opieki zdrowotnej całej populacji wyspy. Chociaż program ten stał się światowym punktem odniesienia, upadek Związku Radzieckiego i kryzys, który nastąpił na Kubie, pokazały, że brakowało mu planu zrównoważonego rozwoju.
Wybawieniem okazało się dojście do władzy Hugo Cháveza w Wenezueli. W dniu 30 października 2000 r. Kuba i Wenezuela podpisały porozumienie, na mocy którego strona kubańska zobowiązała się do wysyłania lekarzy w celu świadczenia bezpłatnych usług w miejscach o niewystarczającej opiece zdrowotnej oraz do szkolenia wenezuelskiego personelu. Ze swojej strony Wenezuela zobowiązała się do wysyłania 53 000 baryłek ropy dziennie.
W 2011 r. kubański rząd przeprowadził serię prywatyzacji w rosyjskim stylu, aby wprowadzić państwową gospodarkę do świata wolnego rynku. W ten sposób narodziła się Comercializadora de Servicios Médicos Cubanos, spółka akcyjna, która przejęła działalność eksportową personelu medycznego. Za pośrednictwem tego podmiotu i dzięki sojuszowi z Wenezuelą możliwe było wprowadzenie eksportu kubańskiej wyspecjalizowanej siły roboczej na masową skalę, a także spełnienie marzenia Fidela Castro: eksport rewolucji i rozszerzenie jej wpływów na cały świat. W ten sposób, oprócz waluty ekonomicznej, misje medyczne stały się również walutą dyplomatyczną.
Jednocześnie masowy eksport personelu medycznego rozwiązał pewien problem: niemożność zatrudnienia tak nieproporcjonalnie dużej liczby lekarzy na Kubie. Jednak to, co było rozwiązaniem dla kubańskiego rządu, stało się męką dla wielu lekarzy biorących udział w projekcie. Zeznania z tego dziennikarskiego śledztwa, takie jak zeznania dr Elisandry del Prado Torres, ujawniają, że kubańscy specjaliści nie mogli swobodnie spotykać się, wyznawać swojej religii ani wybierać partnera.
Oprócz naruszania podstawowych wolności i praw, kubańscy pracownicy służby zdrowia są zmuszani do angażowania się w prozelityzm polityczny. Lekarz, który był szefem Integralnego Społecznego Obszaru Zdrowia w Wenezueli, opowiedział, jak zmuszano go do mieszania się w lokalną politykę. “Byłem odpowiedzialny za Río Asic Caribe, gminę Arismendi, stan Sucre. Zostałem tam zmuszony do wspierania burmistrza w jego kampanii o reelekcję. Każdego dnia uczestniczyłem w spotkaniach mających na celu opracowanie strategii. Wszystko to z kubańskim doradcą ds. bezpieczeństwa o imieniu Miruslava. Praktycznie musieliśmy mówić burmistrzowi, jak ma postępować…”.
Pomimo presji, jakiej poddawani są profesjonaliści uczestniczący w tych misjach, opcja niewyjechania jest jeszcze gorsza. Różnica w wynagrodzeniu między pozostaniem na Kubie a dołączeniem do misji jest tak wyraźna, że nawet konieczność przekazania władzom ponad 75% swojej pensji, gdy ktoś zdecyduje się pracować poza wyspą, wciąż jest szansą na dobrobyt. Co więcej, każdy, kto odmówi wyjazdu na misję, może zostać uznany za kontrrewolucjonistę i otrzymać karę, taką jak przydział do pracy w odległej wiosce. Co więcej, każdy, kto ucieknie z misji, ma zakaz powrotu na Kubę przez osiem lat.
Model, który został po raz pierwszy wdrożony w Wenezueli, został powielony w kilku krajach, ale został szczególnie wzmocniony w Brazylii dzięki programowi Mais Medicos, który obejmował co najmniej 18 000 kubańskich specjalistów w ciągu pięciu lat.
Tymczasem sytuacja zdrowotna Kubańczyków nie jest dużo lepsza. Brak leków, tlenu, benzyny dla karetek pogotowia i ogólne pogorszenie systemu są obecnie powszechne w kraju. Sieci społecznościowe stały się sceną, na której obywatele skarżą się na tę sytuację, nawet ci, którzy popierają reżim.
Sprzeczności w kubańskim zdrowiu zostały zaostrzone przez pandemię, tę samą, która posłużyła rządowi do wznowienia misji na całym świecie. Podczas gdy brakuje najbardziej podstawowych leków, opracowuje się więcej szczepionek przeciwko COVID-19 niż w jakimkolwiek innym kraju Ameryki Łacińskiej. We wrześniu kubański rząd wynegocjował sprzedaż 10 milionów dawek szczepionki Abdala do Wietnamu, kiedy tylko 40,3% populacji było w pełni zaszczepione.
Gdzie trafiają znaczne środki zebrane z misji? W pierwszej połowie 2021 r. rząd przeznaczył 45,5% budżetu na usługi biznesowe i działalność związaną z nieruchomościami skoncentrowaną na turystyce międzynarodowej, podczas gdy tylko 0,8% przeznaczono na zdrowie publiczne. Innymi słowy, biznes i polityka na zewnątrz, zaniedbania w środku.
Jprdl po co publikować te rasistowskie wyrzygi Łukasz Warzechy w takim tekście? Serio czy media liberalne w końcu przestaną w imię “pluralizmu” dawać platformę seksitom, rasistom, homofobom, transfobom?
Widzę tutaj trend coraz mocniejszej koncentracji wyborców na dwóch partiach. W mojej małej mieścinie ludzie zamiast głosować na znajome twarze - w końcu to są wybory samorządowe, gdzie startują osoby, które się zna i wie się o nich więcej, niż o gadających głowach w parlamencie - to głosowali na PiS vs PO. Kilka fajnych, aktywnych społcznie i, wydawałoby się znanych osób dostało żadne wyniki. Kapitalistyczna propaganda działa, reklamowanie w prywatnych i państwowych mediach tylko dwóćh partii przynosi efekty.
Jasne że się obroni, to tylko woda na młyn dla ultrasów z Twittera którzy chcą żeby teraz każde pierdnięcie PiS było prześwietlone jako niezgodne z prawem albo niegospodarne. Niedługo dowiemy się, że rząd niepotrzebnie pomagał Ukrainie, bo to był rząd PiS. I że niepotrzebnie wprowadził ochronę związkowców przed zwolnieniem.
Dał nam przykład Kaczyński, jak zwyciężać mamy. Mamy zepsute elity władzy. Grają w gry coraz bardziej oderwane od “rzeczywistości” (tutaj prawnej). Prawnie uchwały Sejmu dotyczą tylko Sejmu. Nie są to ustawy o statusie aktów powszechnie obowiązujących. Część takich uchwał jest symbolicznych. Jak uchwały o deszcz podczas suszy czy oddawanie się pod opiekę jakimś świętym. Pseudo-wolne TVN24 nie mówi o tym złamaniu konstytucji. Przyklepuje zmiany. Niezły spektakl.
publicystyka
Ważne
Magazyn ze zdalnego serwera może być niekompletny. Zobacz więcej na oryginalnej instancji.