W tym tygodniu akurat dobry muzyczny połów miałem. Więc zapraszam.
Wij, EP-ka "Bluzg" - totalne zaskoczenie. Raz, że wydawnictwo wyszło niespodziewanie, a dwa, że nie spodziewałem się tego, że Tuja Szmaragd growluje. Tak, jak nie przepadam za muzyką tego zespołu, tak "Bluzg" nawet z przyjemnością przesłuchałem.
Ancst - bardzo ciekawy zespół z Niemiec, grający coś, co na początku nazwałem black/thrashem, ale to wynika z tego, że jestem dupa, a nie znawca muzyki - według Metal Archives jest to black/crust/metalcore i drone/dark ambient. No dobra, kogoś chyba pogrzało, ale fakt, że jest to, co słyszałem, jest szybkie, mocne (szczególnie EP-ka "Dominion"), z blackową perkusją, ale faktycznie z klimatami crustu (do dzisiaj nie rozróżniam tego nurtu) oraz metalcore'u (szczególnie wokal i jego rytm). Zdecydowanie warto sprawdzić.
Throneum - ale sieka. To jeden z tych blackmetalowych zespołów, które określilibyśmy mianem natchnionego. Za jedną rekomendacją zacząłem od albumu "Deathcult Conspiracy", który mi się nie podobał, ale potem przeszedłem do innych kawałków, no i panowie z Bytomia ładnie łoją. Przy czym nie chodzi o to, że szybko, co o to, jak szaleńczo i z jakim oddaniem. Ma to swój mroczny, piwniczny klimat, który warto sprawdzić.
Arbitrator - progresywny death metal z Kanady. Potężny, przeponowy wokal, taki jak kiedyś lubiłem. Muzyka z pewną dozą akrobatyki i chęcią przekazania czegoś, utwory nie są zbyt krótkie, tempa średnio-szybkie, nie jest to bezmyślne napierdzielanie w werbel. Nie mógłbym tego bardzo długo słuchać, ale ten wokal zapewnił troszkę przyjemności moim uszom.
Ignis Eternum, album "Beginning of the End" - ta płyta zdecydowanie zachęciła mnie, aby przesłuchać więcej twórczości tego zespołu (EDIT: okazało się, że to ich jedyna płyta :P). Jest to melodyjny death (według Metal Archives, choć zdecydowanie jest to bliższe death/black niż np. Amon Amarth czy Arch Enemy), ale którego integralną częścią jest klasyczny kobiecy wokal, który nie jest dodatkiem, tylko na równi pojawia się z growlem. Natomiast to, co tutaj jest dobre, to niekiedy chwytliwe melodie, całkiem odpowiedni rytm i chociaż cała płyta już mnie trochę wynudziła, to pojedyncze kawałki (jak "Jotnars March") są jak najbardziej do sprawdzenia.
Black Tritonus, album "A New Age Dawned in Blood" - początkowo miałem ten zespół i ich jedyną płytę w wyróżnieniach, ale im dłużej tego słuchałem, tym bardziej mi się podobało. Porządny death metal, który umiejętnie szafuje rytmem, w tym przyspieszeniami. I te przyspieszone momenty są rewelacyjne - satysfakcjonujące brzmienie, tempo i przede wszystkim riffy, które tutaj robią robotę. Świetna sprawa, a zespół bardzo mało popularny.
Onslaught, album "Origins of Aggression" - płyta wspominkowa, z ponownie nagranymi przebojami i coverami. Niby nic odkrywczego, ale jak to chodzi! A jak chodzi nóżka pod biurkiem podczas słuchania. Dla tych, co nie wiedzą - mamy tutaj do czynienia z ostrym (hardcore) punkiem, niekiedy przechodzącym w thrash. Ogólnie raczej nie ma tutaj naciskania hamulca.
Misfire - porządny thrash do posłuchania w tle. Nic więcej, nic mniej niż "konkurencja".
Abor & Tynna - trochę niespodziewanie dla siebie obejrzałem część Eurowizji i "Baller" tego rodzeństwa jeszcze nie był taki zły, więc przesłuchałem więcej ich twórczości (która w większości była gorsza). To chamski electropop zmieszany z hip-hopem czy co tam eksperci powiedzą, ale muszę przyznać, że pani ma intrygujący, dość niski głos.
Pythia - bardziej chciałem zwrócić uwagę na zespół niż konkretny album. Ostatnio wydali EP-kę "Unhallowed" i to dobra okazja, aby zapoznać się z tym symfonicznym zespołem z klasycznym, wysokim, kobiecym wokalem, gdzie to właśnie ten ostatni się wybija. A, no i potrafią bardzo szybko grać.
...And Oceans, album "The Regeneration Itinerary" - bardzo lubię ten zespół i nowa płyta też jest dobra, ale jednak wolałem, gdy byli bardziej symfoniczni niż industrialni. Tym niemniej, zdecydowanie polecam zapoznać się z nową produkcją Finów.