Niewidzialne? Kulturowe aspekty „niewidzialności” kobiet

Rozważając sytuację kobiet w społeczeństwie, często odwołujemy się do rozmaitych metafor. Simone de Beauvoir zwracała uwagę na to, że mężczyźni traktują kobiety w kategoriach „Innego”1.
Niewidzialność oznacza szczególny rodzaj dyskryminacji, dotkliwej, bo skutecznej, przemocowej, bo narzuconej przez silniejszą grupę i wzmacnianej m.in. przez kulturę, ale jednocześnie trudnej do uchwycenia, bo w pewnym sensie subtelnej, przejawiającej się w niedostrzeganiu, usuwaniu w cień, ukrywaniu, zapominaniu, nieobecności w głównym nurcie dyskursu czy w głównym nurcie życia społecznego. Tych przejawów niewidzialności jest oczywiście więcej, w różnych społeczeństwach są one odmienne, mogą być także stopniowalne. Niektóre rodzaje niewidzialności dotykają wszystkich kobiet, inne zaś – kobiet w konkretnym wieku czy o określonym statusie społecznym, należących do konkretnej całości kulturowej (np. narodu czy wspólnoty religijnej). Nawet jednak w najbardziej rozwiniętych i nowoczesnych krajach, mimo kodeksów zapewniających „równe traktowanie”, pewne obszary niewidzialności kobiet trwają i mają się znakomicie.